Reisverslagen > Met de auto naar Turkije 2004

Reisverslag van Cees en Truus van den Brandt

Zaterdag 1 mei 2004.
Eindelijk is het zover. De maanden van voorbereidingen zijn voorbij. De voorbereidingen bestonden onder andere uit het boeken van de ferry van Italië naar Griekenland, het boeken van de ferry van Cesme (Turkije) naar Ancona (Italië), de route verkennen, informatie opvragen bij het Griekse verkeersbureau, https://www.visitgreece.gr/, zorgen dat de auto in goede staat is, een vignet voor Oostenrijk halen, zorgen voor goede wegenkaarten.
Vele forums op internet bezoeken en vragen stellen over het rijden door Griekenland en Turkije, een hotel boeken bij D reizen in Waalwijk (hotel in Turkije, zonder vliegreis en transfer)

Vandaag gaat we vertrekken per auto vanuit Waalijk/ Holland naar Icmeler bij Marmaris/ Turkije.
De auto is om 05.00 uur helemaal ingeladen. Een grote koffer, twee weekendtassen, een koeltas, een beautycase en wat kleinere tassen met oa de schoenen.
We rijden via Eindhoven Maastricht, Luik naar Luxemburg. Omdat we zo vroeg zijn weggereden, lijkt het wel, of we alleen op pad zijn. Lekker rustig, nergens file.
In Luxemburg even tanken en nog wat goedkopere shag inslaan. Oh ja, we proberen zoveel mogelijk op LPG te gaan rijden. Met een volle LPG tank rijden we ongeveer 450 km, en een volle benzinetank ruim 600 km. (Citroen Xantia 18i,16v)
Vanaf Luxemburg rijden we verder naar Duitsland, via Saarbrucken en Munchen .In Duitsland konden we met behulp van de LPG gids gemakkelijk een LPG pomp vinden en na getankt te hebben, reden we weer verder. De meeste benzine stations voor LPG hebben in Duitsland een pomp met de euronippel en een voor de Duitsland nippel.
De grens naar Oostenrijk passeerden we rond 14.00 uur . Het landschap begon sterk te veranderen. Hoge bergen, waar we op sommige toppen de sneeuw konden zien liggen.
Mooie groene alpenweiden, leuke bergdorpjes.
Even over de grens zijn we van de grote weg afgegaan. We wilden een hotel gaan zoeken.
Het werd Kufstein. Ondertussen was het weer wat gaan verslechteren en begon het zachtjes te regenen.

Nadat we de kamer hadden gezien hebben we de check-in gedaan. Het bleek een 4 sterren hotel te zijn, met een mooie grote slaapkamer, en badkamer. Ook konden we zonder kosten, gebruik maken van Internet. Dus meteen maar naar de thuisblijvers enkele mailtjes gestuurd.
Na een verfrissend bad zijn we het dorp ingelopen. Gelukkig vonden we snel een gezellig restaurant (‘business”) en hebben heerlijk van het Oostenrijks bier gehapt en ook gegeten natuurlijk.
Daarna wilden we nog wat gaan wandelen, maar helaas, het begon echt te regenen. Dus terug naar het hotel en om 21.30 uur gingen we naar bed. Het was voor de eerste dag wel genoeg geweest.

Zondag 2 mei 2004.
Om 7.00 uur zijn we opgestaan en na een heerlijk ontbijt gingen we op weg naar Italië.
We waren in Nederland vertrokken met een volle tank LPG, en hadden in Luxemburg de tank met benzine gevuld. In Duitsland hadden we eenmaal LPG getankt.
In Oostenrijk hebben we niet meer getankt.
Voor we het wisten waren we in Italië en via Trento en Bologna reden we naar het zuiden. Net over de grens hebben we weer LPG getankt.
Omdat Rimini een vrij grote en drukke stad was, zijn we verder gereden in de richting van Ancona.
In de buurt van Fano vonden we naast het strand een hotelletje “Marinella”. Niet zo luxe als Alpenrose, maar de kamer zag er goed en netjes verzorgd uit. Dus weer wat tassen uit de auto, even een douche en omstreeks 16.30 uur liepen we over het strand, maar wel met een jas aan, het waaide stevig. Het seizoen was daar nog niet begonnen en de meeste strandtenten waren nog gesloten. Een was open en na wat gedronken te hebben, zijn we weer naar het hotel gelopen. Nadat we op de kamer de route voor de volgende dag hadden doorgenomen, hebben we in dat hotel gegeten. Daarna zijn we rond 20.30 uur naar bed gegaan.

Maandag 3 mei 2004.
We zijn weer om 07.00 uur opgestaan, gewassen etc, de bagage weer in de auto gezet en rond een uur of acht was ons ontbijt klaar.
Een immense kop cappuccino, in Nederland zou het een groot model soepkop zijn geweest, met daarbij een warme croissant met suiker erop, en 4 kleine zoete gesuikerde koekjes.
Kort daarop zijn we aan ons laatste rit in Italië begonnen, naar Bari.
Onderweg hebben we nog eenmaal LPG getankt en zijn rond een uur of drie in de middag in Bari aangekomen. Eerst zijn we naar de ferry gereden om onze tickets op te halen. Deze hadden we via Internet besteld en betaald. Alles lag keurig klaar.
Een week voor ons vertrek hadden we een mailtje gehad, dat de boot die we besproken hadden, in het dok lag. We wilden met de nachtboot varen, zodat we rond 07.30 uur in Griekenland zouden aankomen en zo een overnachting zouden uitsparen.
Nu zou onze boot dus om 11.00 uur vetrekken en moesten we er om een uur of negen zijn.
Bari is een echte havenstad met heel veel verkeer, dat op zijn Italiaans met de regels omgaat. Een puinhoop dus. Nadat we de tickets hadden opgehaald gingen we op zoek naar een hotel.
We hadden er snel een gevonden. De prijs was per nacht 168 Euro. Dus gingen we verder zoeken en tegenover het station vonden we er een, voor de prijs van 63 euro en 10 euro voor een bewaakte parkeergarage. De kamer zag er redelijk uit.
Daarna gingen we op zoek naar een restaurant. De hotelmanager gaf ons het advies om te gaan naar een pizzeria. Echter de zaak was nog dicht. Maar toen ze hoorden dat er twee Nederlanders naar hun zaak waren gekomen, werd deze speciaal voor ons geopend. Het was een heel grote pizzeria en er konden wel 150 man zitten eten.
We kregen wat lekkere voorgerechtjes, want het duurde even voordat de oven op temperatuur was. Maar het was het wachten meer dan waard. Heerlijk gegeten. Voordat we weggingen kregen we ook nog een likeurtje van het huis. Ze spraken er helaas geen Engels. Dus veel met gebarentaal. Maar wel erg lekker.
Om ongeveer 21.00 uur zijn we weer terug naar het hotel gegaan en zijn gaan slapen.

Dinsdag 4 mei 2004.
Na een lekker ontbijt zijn we naar de haven gereden en hebben we ingecheckt. Slecht nieuws. De boot zou twee uur vertraging hebben. Het waaide stevig (windkracht 6-7). Maar het was niet koud.
Wat rond gehangen en gekeken. Die twee uur werden er uiteindelijk 4.
De boot kwam rond 14.00 uur binnen en moest toen nog leeg worden gereden. Allemaal vrachtauto’s. De Italiaanse douane wilde in iedere vrachtauto kijken, dus duurde het allemaal nog wat langer.
Zo rond 15.00 uur konden we de boot op. Een Nederlander en een Belg met een caravan, wij en de rest waren allemaal vrachtauto’s.
De boot vertrok en wij kregen onze hut. Twee bedden, een wc en een douche. Maar door de harde wind konden we niet echt slapen.
Toch rond 21.00 uur maar gaan liggen.

Woensdag 5 mei 2004.
Rond 02.30 uur werd er hard op onze deur geklopt en werd de deur geopend. Igmounitsa werd er geroepen.
Dus maar het bed uit, alles weer ingepakt en naar de lounge gelopen. De truckers zaten er te eten, maar daar hadden we nu geen zin in.
Rond 03.30 uur werd de boot afgemeerd en wij mochten als eersten de boot af. Zo stonden we dus midden in de nacht in een Griekse havenstad.
Voor een hotel was het veel te laat. Even wat rond gekeken en toen reed er een Turkse truck met oplegger voor ons uit. Nou, die zou de weg wel weten…
Klopte, maar het werd een helse rit. Meteen na het dorp gingen we de bergen in, allemaal haarspeldbochten, hellingspercentages tussen de 6 en 11 %!!.
Allemaal in het donker, met weinig nachtrust en met een flinke snelheid (rond de 60/80 km).
Al snel konden we deze trucker niet meer bijhouden. Kort daarop reden we achter een andere vrachtauto, met een rustiger tempo. Maar zo rond 05.30 uur brak het gemis van een goede nachtrust ons op. In een gehuchtje hebben we de auto geparkeerd en de deuren op slot gedaan. Daar hebben we geslapen tot een uur of 7.
Nu was het licht en konden we overzien waar we reden. Kort daarop reden we afwisselend in de zon en in de mist. Wel begon het steeds meer te regenen. Dat was wel jammer.
Het begon met emmers uit de lucht te vallen. Daar hadden we echt niet op gerekend. Dus de bezienswaardigheden gelaten voor wat ze waard waren. Jammer maar helaas.
Onderweg nog in een dorpje wat gegeten en gedronken.
Zo rond 16.30 uur waren we de bergen uit en reden we weer langs de kust.
In Neos Pantalenion, een klein plaatsje aan de kust hebben we een hotel gevonden.
De eigenaresse praatte wat Duits. Hotel Erato, niet onaardig en gelegen tegenover een fort.
Ze vertelde dat we de eerste toeristen van het seizoen waren.
Door de oorlog in het voormalige Joegoslavië kwamen er niet veel toeristen meer.
Na een warme douche zijn we naar een stadje in de buurt gereden: Platamònas. Ondertussen was het min of meer droog geworden. Wat langs de kust gewandeld en bij wat vissers staan kijken. En van de vissers poseerde spontaan met zijn vangst.
Ook werden we aangesproken door een Nederlandse vakantieganger. Na een praatje bleek, dat hij voor werk in Albanië verbleef en dat zijn twee kinderen en zijn vrouw naar dat dorpje waren gekomen om samen enkele weken vakantie te hebben.
In een gezellig restaurantje een heerlijke souflaki gegeten, later op een leuk terrasje wat fris gedronken en daarna weer terug naar het hotel gegaan. Daar op het terras nog een biertje gedronken. Alles bij elkaar waren we best moe geworden. Dus lagen we rond een uur of 9 weer te slapen zzzzzzz……

Donderdag 6 mei 2004.
Om 7 uur opgestaan, wat rond gelopen en na een ontbijt zijn we rond 08.00 uur onze reis we gaan vervolgen.
In Griekenland kon men wel LPG tanken, doch de installatie bij de pomp die we uitkozen onderweg was niet goed. Dus alleen benzine getankt. (0,86 eurocent de liter).
Langs de kust af reden we over een tolweg richting Thessalonica – Xanthi. De prijs hiervan was ongeveer een euro.
In Xanthi wilden we een hotel zoeken, maar het bleek een nogal drukke stad te zijn. Chaotisch, bijna allemaal eenrichtingsverkeer, en slecht weer.
We besloten ons reisplan te wijzigen en door te rijden naar Turkije.
Rond een uur of 3 in de middag kwamen we aan bij de Turkse grens.
Griekenland konden we zo uit rijden. Bij de Griekse-Turkse grens stonden twee soldaten met het geweer in de aanslag. Dan een smalle weg en na een klein bruggetje stonden daar de Turkse soldaten, ook met een geweer..
We moesten aansluiten in de rij. Voor ons stonden enkele vrachtauto’s.
Ondertussen was het regenen opgehouden. Wel stond er veel wind maar het was prettig warm, zo rond de 25 graden.
Eindelijk waren wij aan de beurt. De Turkse douane. We moesten de auto wegzetten en bij een loketje werden onze paspoorten bekeken en werden er gegevens overgenomen in een pc.
Daarna moesten we naar een ander gebouw lopen en in een van de kamers daar bleek een man te werken, die ons een visum kon verkopen. De sticker werd in ons paspoort geplakt en onze paspoortnummers werden bijgeschreven in een groot boek (Sinterklaas??) Daarna moesten we weer terug naar het eerste loket. Daar werd het paspoort opnieuw bekeken en bleek, dat het visum ondersteboven was opgeplakt.
Het werd voorzichtig losgemaakt en op de juiste wijze opgeplakt. Daarna werden de paspoorten ingescand. Nu mochten we 10 meter verder rijden en naar loket 2. Na ongeveer 20 minuten waren we aan de beurt. Nu kregen we een stempel op het visum en konden we door naar loket 3.
Nu moest ik mijn paspoort en de papieren van de auto afgeven. Tegen betaling van 9 euro werd de auto ingeklaard en werd het nummer van dit bewijs in mijn paspoort vermeld. Nee, we konden nog niet doorrijden. De inspector moest onze auto nog bekijken. Na een tijdje waren we aan de beurt. De kofferbak moest open en er werd in enkele tassen gekeken. Ook de lpg tank werd aan een onderzoek onderworpen.
Nee, we konden nog niet verder rijden. Wachten, wachten en wachten.
Na ongeveer 15 minuten kreeg ik een stempel op het inklaringsbewijs en mocht en we verder.
Na 20 meter kwam er weer een loket. Nu met de Turkse politie. Weer werden de gegevens van de paspoorten en de auto en het inklaringsbewijs bekeken en in een pc ingevoerd.
Ja echt, nu mochten we verder rijden. Na ongeveer 2 km was er een tankstation en meteen lpg getankt (met de Italiaanse verloopnippel).De prijs was ongeveer 50 eurocent per liter. Wat verderop iets gegeten bij BurgerKing
Daarna wilden we nog wat verder rijden en zo rond 18.00 uur een hotel zoeken.
Wat viel dat tegen. Het was allemaal erg armoedig en echt vies. Geen enkel hotel was er te vinden, of je moest genoegen nemen met een vieze kamer vol ongedierte en geen sanitaire voorzieningen. Ook kwamen we geen enkele bankautomaat tegen. We hadden nog geen Turks geld.
Rond 19.00 uur kwamen we aan bij de veerboot Eceobat – Canakkele over de Bosporus.
We vroegen waar we konden wisselen. We werden doorgestuurd naar een loketje, daar betaalde ik € 5 en voor we het wisten stonden we als laatste op een veerboot, die meteen vertrok.
Na 20 minuten kwamen we aan, nu aan de andere zijde van de Bosporus. Meteen ook een ander Turkije. De mensen waren er netjes gekleed, alles zag er modern en goed verzorgd uit.
Na nog even te hebben gereden, zagen we een leuk hotel liggen.
Meteen ingecheckt. Grote kamer, met airco, televisie, en een ligbad. Dus voor het eerst na sinds ons vertrek konden we weer eens badderen. De andere hotels hadden alleen een douche. Daarna ons verkleed en zijn we gaan eten. Bleek dat bijna alle gasten Duitsers waren. Na het eten nog een biertje gedronken en om 22.30 uur naar bed. Wel laat voor ons.

Vrijdag 7 mei 2004.
Lekker uitgeslapen en na een goed ontbijt nog even wat foto’s gemaakt van het dorpje.
Op weg naar het paard van Troije en Pergamon, tegenwoordig genaamd Bergama.

Helaas was het paard voor ons te ver weg. Vanaf een parkeerplaats moest je nog ongeveer 5 km lopen. Dat werd teveel.
Dus verder gereden naar de akropolis boven op een berg. Was een smalle weg naar boven, best gevaarlijk om te rijden. Er reden ook nog grote touringcars met toeristen.
Leuke videobeelden en mooie foto’s kunnen maken.
Nadat we dit allemaal hadden bezichtigd reden we verder in de richting van Izmir. We hadden toen al besloten door te proberen te rijden naar Icmeler, ons einddoel.
De weg vanaf Mugla naar Marmaris en Icmeler had voor ons geen geheimen meer, Daar hebben we in de vorige vakanties met huurauto’s al meerdere malen gereden.
Dus als het tegen die tijd zou gaan schemeren was dit niet echt een probleem.
Maar eerst nog dwars door Izmir.
Een stad met 3,5 miljoen inwoners, gigantisch druk, hectisch, dan weer links uitvoegen dan weer rechts. Gelukkig is Truus een goede navigator. We kwamen er toch nog redelijk snel doorheen.
Kort na Izmir konden we tot onze verassing de tolweg op. Een mooie nieuwe weg, met gescheiden rijbanen. Waar we 120 km per uur mochten, in plaats van de 80 km wegen.
Voor de mensen daar is het nog echt wennen, zo hard. Er stonden bij iedere oprit borden, dat er niet omgekeerd mocht worden, dat de minimum snelheid 40 km was….
Deze tolweg ging helemaal door tot voorbij Aydin. Bij elkaar ongeveer 150 km.
De tol was 2.000.000 Turkse lira’s. (prijspeil mei 2004 € 1,20).
Na Aydin reden we richting Mugla, dat is een stukje pittig bergweg rijden. Veel haarspeldbochten, kruipende trucks en bussen, maar voorbij Mugla werd het beter.
De avond viel en het werd donker, maar tegen 20.15 uur reden we het bekende Marmaris binnen en omstreeks 20.40 uur waren we bij onze vrienden van het restaurant “Arthemis”.
Veel ongelovige gezichten, men moest eerst de kentekenplaten zien, voor men wilde geloven, dat we vanuit Nederland waren gekomen. Lekker wat gedronken en gegeten.
Omdat het onderweg in Griekenland zo regende zijn we toen doorgereden.
Nu waren we volgens ons reisschema een dag te vroeg in Icmeler. Maar via Turbochef (eigenaar van het restaurant) werd voor ons een kamer geregeld in Rhodos appartements in Icmeler.
Dit is een fonkelnieuw appartementencomplex, met eigen zwembad. Het wordt gerund door een Nederlandse eigenaar.
Rond 23.00 uur zijn we daar gaan slapen.

Zaterdag 8 mei 2004.
Om 08.30 uur opgestaan en lekker een verfrissende douche genomen. Daarna zijn we naar ons hotel gereden. Hotel Marti la Perla, in Icmeler.
Nadat we hadden ingeboekt, konden we omstreeks 14.00 uur onze kamer op.
Daarvoor hebben we nog een laat ontbijt genoten bij Artemis, zijn we bij de vele vrienden in Icmeler de hand gaan schudden en weer bijpraten. Eindelijk konden we de bagage uitpakken en alle kleding op een hanger in de klerenkast hangen. Onze kamer lag op de 1e verdieping en vanaf het balkon keken we uit op zee.
Daarna zijn we het hotel gaan verkennen. Het is een mooi hotel met een groot zwembad, groot zonneterras, een mooi aangelegde glooiende tuin en een fijn privé strand.
Overal staan schommelbanken waar je met een drankje heerlijk kunt wegdromen.
Het eten was heerlijk, alle maaltijden zijn in buffetvorm. De gehele dag kun je wijn (rode en witte), koffie, 20 soorten thee, 8 soorten gekoeld vruchtensap pakken. Als je op het strand water wilt drinken kun je gratis een fles gekoeld bronwater halen bij de bar. (of voor je kamer).
De hotelkamer is ruim genoeg, met een balkon, waar je gemakkelijk met twee man kunt zitten, plus een tafel.
In de kamer staat een kingsize bed, met een matras; ruim voldoende kastruimte, een kaptafel, een koelkast, tv, en telefoon.
Een nieuwe ruim bemeten badkamer met douche en ligbad en toilet. Niets te klagen.
Er is een animatieteam, dat iedere dag darten, waterpolo, etc organiseert.
Ook is er iedere avond wel iets te doen, van bingo tot een vuurshow, van een miss verkiezing
tot een live band. Niet altijd wat wij leuk vinden. Wij gaan meestal ‘s-avonds wat wandelen, hier en daar wat kletsen, bij onze vrienden van Artemis en hun klanten.

9, 10, 11 en 12 mei 2004.
Het werd tijd om eens rustig aan te gaan doen. Tenslotte was het wel een v a k a n t i e reis…
We hebben lekker kunnen zwemmen, zonnebaden, en gegeten en gedronken. Meetal in het hotel, soms bij Artemis, ook wel bij “Paradise”.
Dit is een echt Turks restaurant, gelegen aan de doorgaande straat van Icmeler naar Marmaris, tegenover de school, vlakbij de markt. Een van de mensen die daar werken, “Fathy”kennen we ook al jaren. Het eten is er erg lekker. Men verkoopt er echter geen alcoholische dranken.
Maar wat je ook vraagt, alles wordt vers bereid en als je speciale wensen hebt, worden deze ook uitgevoerd.

13 mei 2004.
Vandaag zijn we naar Datca gereden. Het was wel zonnig, maar er stond een stevige wind.
Datca is een leuk dorpje, waar we wat foto’s hebben genomen.
Onderweg hebben we nog wat leuks mee gemaakt. Op een bepaald moment lag er geen asfalt meer en reden we op kleine steentjes. Dat gebeurt wel meer in Turkije.
Dan zijn ze nog niet helemaal klaar met de weg.
Plotseling voorbij een bocht was ook de weg op…. Twee grote bulldozers, ongeveer een meter of acht lang en zeker 3 meter hoog waren er aan het werk. De berg werd een beetje afgeschraapt en het puin werd naar de afgrond geduwd. Daardoor werd een nieuw stuk weg gemaakt. Nadat we ongeveer 40 minuten hadden gewacht, konden we weer verder rijden.
Ook zijn we nog gaan kijken bij Datca naar de overblijfselen van een fort, gebouwd op een eilandje, en naar een baai, waar net onder de waterspiegel een richel ligt. Daarover kun je dan naar de andere zijde van de baai lopen, ongeveer 1,5 km. Het is dan net of je over het water loopt.

14 en 15 mei 2004.
Weer rustig bij het hotel gebleven, zwemmen, wat eten en drinken, zonnebaden, heerlijk relaxed genieten dus.
Truus kreeg wat last van haar darm ,diverticulitis. Een ontsteking aan de dikke darm.
Weinig gegeten die dag en zaterdag leek het beter te gaan.

16 mei 2004.
De pijn is weer terug, maar veel heviger. Tijd om ook de hoteldokter eens uit te proberen….
Truus moest voor onderzoek even door naar het ziekenhuis, op zondag.
Het was een privé kliniek, Ahu Hetman ziekenhuis in Marmaris.
Er werd snel en accuraat een onderzoek gedaan en voor ze het wist lag ze aan het infuus.
Twee dagen heeft ze daar aan het infuus gelegen en medicatie moeten ondergaan… (pillen en spuiten) Gelukkig mocht ik de hele dag er zijn. Ze had een ruime kamer voor 2 personen, met een koelkast, airco, tv en een telefoon. Een elektronisch verstelbaar bed.
Meer luxe en verzorging dan in een Nederlands ziekenhuis!!!
Cees had ook nog geregeld dat twee Engelse vriendinnen van ons, een bezoek aan het ziekenhuis brachten. Was een leuke verassing.

18 mei 2004.
Na 4 flessen met infuusvloeistof, een dieet en de nodige injecties mocht ze weer terug naar het hotel.
Het is een goed ziekenhuis, heel schoon en met goede doktoren die allemaal goed Engels spreken.
Ook het verplegend personeel en de schoonmaaksters zijn erg vriendelijk. Ieder half uur kreeg ze een verpleegster aan haar bed die vroeg of alles naar wens was Elke 4 uur kwam een verpleegster haar temperatuur opnemen en de bloeddruk controleren. Ook werkt er een Nederlandse gastvrouw (Linda). Deze is de intermediair tussen het ziekenhuis en de ” klant”

19 tot en met 25 mei 2004.
De rest van onze vakantie zijn we lekker gaan genieten in ons hotel en hebben we veel tijd doorgebracht bij onze Turkse vrienden. Artemis, Paradise, Cocobeach, (naast cafe Anne, direct aan het strand achter hotel l’ Etoile) en ook bij de Galeria supermarkt, bij het reisbureau Insu Tours.

26 mei 2004.
Maar zoals altijd, komt er ook aan deze vakantie een einde. Na het inpakken en afscheid nemen van onze vrienden gingen we op weg naar Cesme.
Het zou een afstand zijn van ongeveer 350 km en wij dachten er ongeveer 6 uur over te doen.
Maar al snel bleek, dat Turkije echt werk maakt van het verbeteren van de infrastructuur.
Na Mugla reden we op een fonkelnieuwe autosnelweg. Het avontuurlijk rijden is dan over. Maar het gaat wel snel en 4 uur later waren we er al.
In Cesme zouden we de volgende dag de ferry nemen naar Ancona , een tocht van 56 uur. Met de boot zouden we dus om Griekenland heen varen.
Bij het ophalen van de tickets bleek, dat op de boot alleen met Euro’s betaald kon worden.
Dus eerst Turkse lira’s pinnen en dan naar een wisselkantoor gaan en deze daar wisselen.
Op de boot krijg je een keycard, die je moet laten opwaarderen.
Al snel hadden we een leuk hotel gevonden en na ons wat verfrist te hebben, zijn we wat gaan eten en wandelen.
Die avond rond een uur of 10 zijn we gaan slapen.

27 mei 2004.
De volgende ochtend kregen we een goed ontbijt. En het was maar 800 meter rijden naar de haven.
Rond een uur of 10 begon het inchecken. Turkije uit gaat een stuk sneller, dan Turkije in..
Eerst kwam er nog een Turkse politieman met een narcoticahond langs wandelen.
Daarna moesten we de paspoorten en het inklaringsbewijs van de auto laten zien, volgende loket alleen de papieren van de auto. Toen mochten we de boot oprijden. Op de boot moest de kofferbak open en ging iemand kijken of we iets verstopt hadden achter onze lpg tank. Echter behalve een sleep en startkabel vond hij niets verontrustends.
Nu mochten we echt doorrijden. We stonden bijna vooraan in de boot. Op deze boot stonden we op dek vier. Er kwamen ongeveer 30 personenauto’s en campers te staan.
Op dek drie stond het vrachtvervoer. Aanhangers zonder truck.
Omstreeks 11.00 uur waren we al in onze hut. Wij hadden een hut op dek vijf. Er kwam een purser die onze bagage droeg en wij kregen onze hut. Met een elektronisch slot. Er waren twee eenpersoonsbedden, een raam, een tafeltje en airco. Gelukkig hadden we ook een eigen toilet en douche.
Nadat we wat kleren en de toilettas hadden uitgepakt, gingen we de boot eens verkennen. Een dek hoger waren twee restaurants, een zelfbediening en een a la carte, twee cafe’s en een taxfree winkel..
Overal waren gezellige zitjes met grote ramen, zodat je lekker naar buiten kon kijken. Als je wat hoger ging kon je op het zonnedek gaan zitten, waar ook een winkeltje was. Ook kon je op het achterdek lekker uit de wind gaan zitten.
Zo rond een uur of 12 ging de boot varen. We hebben wat zitten lezen, een spelletje gedaan op de laptop, en zijn toen wat gaan eten. Op de boot hing een grote kaart met daarop het reisschema. Zo kon je zien waar we ongeveer waren.

29 mei 2004.
Na ruim 57 uur varen, zagen we de kustlijn van Italie opdoemen en voor de haven van Ancona bleef de boot ruim een uur liggen.
Na een tijdje zagen we dat er een loods aan boort kwam en dat er vanuit de haven een andere ferry vertrok. Toen deze voorbij was, konden wij gaan afmeren.
Nadat we aan boord onze paspoorten aan de Italiaanse douane hadden laten zijn, konden we naar de auto. Kort daarop reden we weg en binnen een kwartiertje zaten we weer op de grote weg, richting Rimini. Doordat de boot dus nogal wat vertraging had opgelopen, konden we Oostenrijk niet meer halen. Het werd Mondena, een leuk klein plaatsje, waar we redelijk snel een hotel hadden gevonden.

Daarna zijn we nog wat gaan wandelen en hebben ergens een soort sandwich gegeten en natuurlijk een heerlijke beker Italiaans ijs gegeten. Omstreeks 23.00 uur zijn we naar bed gegaan.
30 mei 2004.

Na een heerlijk ontbijt, met vers vruchtensap, warme broodjes en natuurlijk cappuccino zijn we weer verder gereden. In het stadje nog wat foto’s gemaakt, en rond een uur of 12 waren we bij de Oostenrijkse grens.
Hier zijn we deze keer niet over de tolweg gereden, maar over de oude route. Mooie vergezichten op de eeuwige sneeuw, mooie groene alpenweiden, leuke huisjes en restaurantjes.
Onder weg hebben we hier lekker gegeten en kregen we slecht nieuws vanuit thuis. Onze kater was die ochtend overleden. Een hartstilstand.
Na even korte pauze zijn we verder gereden. We wilden in de buurt van Heilbachsee een hotel zoeken.
Maar toen zat het niet meer mee. Alle hotels daar waren ivm Pinksteren gesloten en diegene die open waren, vonden we te smerig.
Na twee uur zoeken, besloten we door te rijden naar de omgeving van de Rijn. St Goor etc. Daar waren de hotels wel open, doch allemaal vol. Er waren nogal wat feesten in deze dorpjes, en er waren geen kamers vrij. Ondertussen hadden we ongeveer 4 uur “verspeeld”aan het zoeken van een hotelkamer.
Daarom besloten we om dan maar door te rijden naar Waalwijk.
Na onderweg nog een paar keer te hebben gerust en wat te hebben gegeten, begon het in de buurt van Koblenz te regenen. Omstreeks 00.30 uur waren we bij Aachen en rond 01.30 uur waren we weer veilig thuis in Waalwijk. Deze lange rit was zo niet gepland. 1500 km was eigenlijk teveel om in een keer te rijden.

Truus en Cees van den Brandt, Waalwijk.